Dat was hem dan, het laatste weekend dat nog geen weekend mocht heten voor mij. Vanaf woensdag moet ik (pas) weer voor het eerst verschijnen op het werk, en dat terwijl ik al sinds half september thuis van mijn verlof heb kunnen genieten! Een vreemde gedachte en een stap waar je, ook nu weer als ouder, nooit echt klaar voor bent.
Ja, ik heb zin in het werken. Moeder worden heeft mij veranderd. Niet dat ik er karaktereigenschappen bij heb gekregen, maar ik heb ze mogen (her)ontdekken. Een kind leert je echt naar binnen kijken, naar wie je bent, wat je wil en waar je gelukkig van wordt. Het leert je dat dat het belangrijkst is, omdat de kleine vooral daarop hard groeit, leert en zich veilig voelt. Het is dus juist nu niet meer dan belangrijk dat ik ervoor zorg dat ik lekker in mijn vel zit en mijzelf mag zijn in alles. Dus ook in mijn werk. En deze persoon die ik in mijzelf opnieuw heb mogen leren kennen heeft er zin in om zich te ontwikkelen op het werk. Maar daarnaast heb ik ook mogen ontdekken dat ik een geweldige energie haal uit onze Alec. Het doorbrengen van tijd met hem maakt dat die tijd meer waard wordt. En hoewel ik weet dat het nog meer bijzonder is om dan thuis te mogen komen bij hem na een dag werken, doet het me ook zeer om te beseffen dat het daarvoor nodig is dat je 's ochtends de deur achter je dicht trekt...
De afgelopen twee weken hebben we dan ook geoefend. Twee dagen papa-dag waarop ik lekker ben gaan winkelen. En beide oma's hebben zich ook mogen uitleven met ons mannetje. Het deed zeer om hem achter te laten, mijn grote levenswerk. En het blijft nog wel even zeer doen! Maar het is nodig, omdat ik mij dan nog sterker kan maken als persoon in mijn eigen leven, in mijn werk en als mama. En daar heeft Alec ook wat aan!

Op de site ook wat veranderingen. De zwangerschap achter ons gelaten, dus ook de verhalen daarover naar de achtergrond verhuisd. Het verlanglijstje is weggestopt tot de volgende feestdagen. En de beelden van Alec zijn nu ook bewegend te volgen, naast foto's hebben we nu ook films. Eigenlijk wel toepasselijk. We gaan weer een stapje verder, sneller, in dit ouderschap. Daar horen die beelden nu misschien ook wel meer bij?