Gisteren ging Alec voor het eerst naar de peuterspeelzaal. Dit wilden wij graag, omdat Alec nu vooral overal zelf leert spelen. En het lijkt ons zo goed als hij ook leert dat je moet delen met en wachten op andere kindjes. Daarnaast heb ik echt fijne herinneringen aan de peuterspeelzaal (niet dat ik mijn eigen tijd daar kan herinneren, maar het was er zo leuk als ik mijn broertjes er weg mocht brengen ;))

Je hoort en leest overal over de problemen bij het afscheid nemen. Tranen met tuiten en kindjes die de juf nodig hebben om ze af te leiden. Daar houd je dan ook rekening mee. We hadden van oma vooraf een boekje gekregen over Daantje die naar de speelzaal gaat. Dat vond hij mooi! We lazen natuurlijk over Alec ipv Daantje, en de juffen noemden we Sandy en Wendy. Dan kon hij al een beetje wennen. Daantje vond het in het boekje ook een beetje eng. Maar toen hij de speeltjes ontdekte werd het er eigenlijk wel leuk. En na een tijdje kon hij niet wachten voordat hij weer naar de speelzaal mocht. Prima boodschap toch?

En zo gingen we gisteren op de fiets naar de speelzaal. 'Niet te veel lading aan geven', zei ik tegen mezelf. Meneer liep trots het plein op, naar binnen. Hij wist nog precies waarheen na de laatste keer kijken. Ik kreeg niet eens tijd om zijn jasje uit te doen; hij zat meteen al boven in de auto- en keukenhoek! Ik voelde me een beetje onbeholpen, maar juf zei: "je mag wel even naar boven hoor". Ik merkte dat ik het moeilijk vond om hem los te laten, maar juf zei: "je mag nog wel even een puzzel maken samen". Ik voelde me alsof ik niet wist wat ik moest doen, maar juf zei: "hij is lekker zelf aan het lezen, je kan gewoon gaan volgens mij". En zonder zwaaien, zonder tranen en zonder dikke, overdreven knuffels en kussen liep ik naar buiten. Van de juf mocht ik nog wel even zwaaien voor het raam. Maar Alec was al met een ander kindje aan het spelen met een verrekijker. Juf zei: "tot straks!". Toch fijn, zo'n juf.

Ik dacht: hij zal straks wel naar me vragen, "mama nou?" ofzo. Maar nee. Volgens juf had Alec de hele morgen lekker gespeeld. Zelfs meegedaan met het verven. Keurig in de kring gezeten en netjes zijn eten opgegeten en zijn drinken (deels) laten staan. Toen Taco en ik hem kwamen halen was hij op het plein aan het spelen. Samen met andere kindjes heel hard aan het racen op een politieauto. Hij kwam even naar ons toe rennen, liet een grote glimlach zien omdat we er waren, maar ging toen snel terug naar zijn auto. Hij speelde zijn eigen 'fantasie-voetbal' tussen alle kindjes door, rende en kletste over het speelplein, ging gewoon tussen de andere kindjes in op de glijbaan en liet zelfs het oudste kindje weten dat DIE auto van ALEC! was. Helaas voor ons pukje maakt hij nog weinig indruk :)

Wat kan je je ongelooflijk trots voelen als je mannetje zich zo staande weet te houden. Als hij niet bang is voor andere (grotere) kindjes en de juffen meteen zo weet in te pakken. Thuis vertelde hij over "kindjes, auto's!, verven en spelen". Hij was niet overdreven moe, wat ik wel verwachtte, en wilde 's middags eigenlijk wel weer naar de 'peelzaal'. Onze grote vent!